Wyobraź sobie, że jesteś zwierzęciem przystosowanym do życia w kościele. Gniazdujesz w prawym ramieniu transeptu. Zamiast przedmiotów obarczonych kulturowych znaczeniem otaczają cię zewnętrznie ograniczone kubatury pustej przestrzeni. Nie rozróżniasz doświadczania materii od obcowania z pamięcią. Twoje zaangażowanie zmysłowe jest współodczuwające. Wszystko jest wszędzie naraz i formuje nie tyle sieć (network), co siatkę (meshwork).

 

Zamiast postrzegać zmysłowość jako płaszczyznę formowaną przez pojedyncze zewnętrzne bodźce, które później są przepracowywane wewnątrz ciała, posługujesz się „polem sensorycznym”. Nie faworyzujesz żadnego ze zmysłów, bo ich nie odróżniasz. Jesteś tkanką węzłów, ciasnym splątaniem, którego składowe pasma – powiązane z innymi pasmami, w innych wiązkach – tworzą siatkę. Odpoczywasz, zakorzeniając się w akustycznym tle, w dźwiękowym hummusie.

 

Trudno powiedzieć, czy aby przebyć amfilady snu, potrzeba więcej, czy mniej rozsądku niż zabieramy ze sobą do łóżka. Dowiadujesz się, jak to jest być kompozytorem albo kompozytorką z innych czasów i pod postacią hologramu – jeszcze za życia albo już po śmierci – ulec wyprojektowaniu na kwartet instrumentów historycznych oraz w przestrzeń. Dowiadujesz się, jak to jest być wrocławskimi polami irygacyjnymi – sterem, białym żołnierzem, ostoją lęgową podróżniczka, łęczaka, krwawodzioba, samotnika, kszyka, bekasika i dubelta.

Od drugiej połowy XIX wieku użytkowano cię jako naturalnej oczyszczalni ścieków, teraz jesteś częścią festiwalu: masz swoje prawa i cię oklaskują.

 

Dźwięk zjawia się w transepcie skądinąd, jakby to transept został przeniesiony. Słychać nie tylko dookoła, ale też znad i spod; zamiast skupiać się na ścieżkach

i odpowiadających im głośnikach, nurzasz się w charakterystyce pola akustycznego, w ambisonii. Skupiasz się w ciszy, gromadząc to, co rozproszone i rozpierzchłe. Osiadasz, cyrklując wewnątrz najmniejszego pola – to jakby taniec siły wokół środka, w którym zdrętwiała trwa ogromna wola.

W ciszy tak stężonej, angespannte, nic nie napotyka na opór i wszystko sobą wypełnia.